مات | کوتاه ۲

مبحث نقل و قول بود و استاد داشت اشتباهات و تپق‌هایم را می‌گرفت، پیپ‌اش را درآورد یک نفس عمیق کشید و گفت: «تو باید یاد بگیری تا وقتی خواستی اپلای کنی بتونی از گذشته‌ات درست تعریف کنی و آش رشته تحویل مصاحبه‌کننده ندهی.»

شاید او منظورش مهاجرت نبوده اما تا به آن لحظه هیچوقت مهاجرت را انقدر به خودم نزدیک ندیده بودم. ویدیوی کلاس را که نگاه می‌کنم عوض شدن چهره‌ام و توی فکر رفتن را واضح می‌بینم. مدام فیلم را عقب جلو می‌کنم مثل همان لحظه که توی فکر بودم باز هم توی فکر می‌روم و چیزی از نوشتن و تمرین متوجه نمی‌شوم.

یاد دو سال پیش افتادم که مدیرم ایران آمده بود، در کافه‌ای نشسته بودیم از تکنولوژی و این چیزها صحبت می‌کردیم و رسیدیم به وضع زندگی، من شمرده شمرده با ذوق داشتم توضیح می‌دادم که چرا ماندن در ایران را دوست دارم.
از کلاس آن شب به بعد چیزی در من تکان خورده که با هربار خاموش و روشن‌کردن vpn، هربار فرودگاه رفتن برای بدرقه‌کردن دوستانم، هربار زنگ زدن برای خداحافظی، مدام بدتر و بدتر می‌شود.

painting by Luc Lavenseau