بین 0 تا 100 چند درصد مسئولیت گردن خودمان است؟

خیلی وقت ها برای توجیه شکست هایمان و تلاش نکردن هایمان مسئولیت را گردن کسی دیگر می اندازیم. همکار و دوست، شرایط، بابای پولدار نداشتن ….
شاید شما هم مثل من این داستان را شنیده باشید:
سخنرانی از حاضرین پرسید که در یک زندگی عاطفی بین 0 تا 100 چند درصد مسئولیت گردن هر یک از طرفین است؟
برخی میگفتند 50-50 و برخی 40-50 و…
و سخنران پاسخ داد 100 درصد!
واژه ی “مسئولیت” خودش هم واژه ی سنگینی است! و ابهتی برای خودش دارد چه برسد به اینکه عدد 100 هم به آن اضافه شود. بیشتر که فکر میکردم میدیدم آدم هایی که عزت نفس بالایی دارند بیشتر مسئولیت زندگیشان را قبول میکردند، راحت تر مسئولیت شکست هایشان را میپذیرفتند و مدام در پی گرفتن بازخورد از کارهایشان و عمل هایشان بودند تا بهتر و کارآمد تر شوند.
آخرین باری که در یک بحث و جدالی بودید را به یاد بیارید، در آن لحظه چقدر فکر میکردید که بقیه اشتباه میگویند و کارشان اشتباه بوده.
خیلی اوقات نفس ما اجازه نمیدهد که در مسائل سهم خودمان را به خوبی ببینیم. شاید اگر به مسائل از بالا نگاه کنیم و کمتر شخصی اش کنیم بتوانیم سهم خودمان در مسائل را پیدا کنیم.
ما اکثرا فکر میکنیم تقصیر مال همه هست بجز من!
وقتی مسئولیت 100 درصد زندگیمان را قبول کنیم شاد تر هم خواهیم بود. چون اگر کمی هم با خودمان روراست باشیم میدانیم که اگر کاری را در گذشته نکرده ایم درصد زیادی اش بهانه بوده. بیشتر سعی میکنیم انجامش دهیم تا اینکه حسرتش را بخوریم. چون دیگر آن موقع منتظر دیگران، خوب شدن شرایط و… بهونه های دیگر نمیگردیم.
دست از سرزنش کردن دیگران برمیداریم و بیشتر به دنبال این میگردیم که من چه کاری کردم که این شد. بیشتر به دنبال بازخورد میگردیم . بیشتر دنبال حل مسئله میگردیم تا مقصر. فکرمان بیشتر به سمت پیدا کردن راه حل میرود تا پاک کردن مسئله و یا دور زدنش.
وقتی مسئولیت 100 درصد را بگیریم حواسمان به کارهایی که میکنیم هست چون همین کارهای کوچک کوچک تبدیل به عادت میشوند و گاهی اوقات غولی را بوجود می آورند که خودمان هم از آن وحشت میکنیم.
یاد بگیریم مسئولیت چیز هایی که برای خودمان است را برعهده بگیریم. مسئولیت 100 درصد حرف ها، رفتارها، فکر ها و… مان را بگیریم. به فکر ها و حرف ورفتار های دیگران احترام بگذاریم و بدانیم که ما مسئول فکر های دیگران نیستیم. در این حالت شاید بیشتر فکرمان به سمت کمک کردن برود تا سرزنش کردن دیگران.

پی نوشت: اینها تجربیات و نظرات شخصی اند و شاید برای کسی دیگر در جایی دیگر کاربردی نباشد!