آفتابه‌های طلایی

شب کنکورم، یک خربزه به بزرگی یک هندونه آوردیم و شیرین شیرین خوردیم اما به دقیقه نکشید که عطسه‌های من شروع شد و این حساسیت بی‌غیرت به خربزه را فاکتور گرفته بودیم. تا ۴ صبح در حد مرگ عطسه می‌کردم اما بعدش ساکت شد. بدتر از من، مادر دوستم، صبحانه کله‌پاچه داد و مغزش تا ساعت ۱۲ کار نمی‌کرد و به فکر جمع‌کردن انرژی برای هضم بود نه برای تست‌ها. البته همه‌ی این‌هاهم نبود باز هم همان گند را می‌زدیم و خودمان هم می‌دانستیم. عربی را منفی زدم و به لطف داریوش بزرگی، از کل کنکور همان ۲۴سوال اول دیفرانسیل را می‌فهمیدم و چندتایی گراف و دینامیک.
بعد هم دانشکده شروع شد، اولش خوب بود ولی بعدش سرد شدم و به زور دوستان و استاد داره حذفت می‌کنه، سرکلاس بودم. تازه با بحث تفکر طراحی و این‌جور گروه‌ها آشنا شده بودم. بعد هم افتادم به یادگیری سخنرانی و مذاکره و این‌جور کارها. این وسط هم لپ‌تاب بود و ترجمه‌ی کتاب و هزارجور کار دیگر که هنوز در زندگی‌ام پیداست. بعد هم قانون مزخرف که می‌گفت برای مهاجرت به هر کشوری به عنوان نیروی کار به حداقل لیسانس نیاز است. بعضی کارها مثل طلاگرفتن آفتابه می‌ماند و سختی داستان اینجاست که خیلی از آفتابه‌ها را از دور شکل جام می‌بینی و نزدیک که می‌شوی تازه دوهزاری‌ت می‌افتد. دانشگاه رفتن هم از همان آفتابه‌های شیک است. خودش چندان مهم نیست ولی آدمی که تو با آن می‌شوی خیلی مهم است. دوران دانشجویی بهترین دوران برای تست‌کردن همین است که بدانی روی چی می‌خواهی با تلاشت، طلا بکشی و بشود دغدغه‌ات. بهترین دوران برای پیداکردن سوال‌های خوب است که باقی زندگی را صرف جواب پیداکردنش کرد. خیلی از آدم‌ها، کم یا زیاد، در این راه هم مسیر می‌شوند، آن‌هایی که زلال‌اند می‌مانند و باقی هم یک سایه از آن‌ها می‌ماند کف این مسیر. چندان مهم نیست. آدم اگر می‌خواهد خطاهایش را پیدا کند باید شروع کند یک چیزی بسازد. مدام تحلیل‌کردن و نشخوارکردن فکر، راه به جایی نمی‌برد. این دوران برای همان غلط کردن‌هاست و پیداکردن‌ها. برای این است که بفهمیم تمام کار، جمع‌کردن آفتابه‌های طلایی و آدم‌هایی با این جنس نیست. یک چیز با ارزش‌تر باید پیدا کرد.