صفحات صبحگاهی

چند وقت پیش پستی دیدم که نوشته بود خیارشور باعث کنترل فشار خون می‌شود و بعد هم ده‌ها فایده‌ی دیگر را لیست کرده بودند، از جمله کمک به کاهش ریسک دچار شدن به آلزایمر، زیر پست هم شماره تماس برای سفارش خیارشور گذاشته بودند.

خواستم بنویسم که ایها الناس بالاخره موفق شدم عادت صفحات صبحگاهی را در زندگیم بگنجانم و ۹۹ روز است که بی وقفه نوشتم. در مجموع ۳۵ ساعت و ۴۷ دقیقه شده و جوهر خودکارم دارد تمام می‌شود.

از ذوق این عادت و تاثیراتی که گذاشته خواستم بنویسم و فوایدش را از یک تا چندصد لیست کنم، ولی خب اینجا کسی صفحات صبحگاهی به شما نمی‌فروشد و نمی‌خواهم مثل خیارشور شود. تعداد زیادی از فواید آن را قلم می‌گیرم و نمی‌نویسم ولی شما بدانید تاثیرش بیشتر از این حرف‌ها بوده است.

صفحات صبحگاهی را در کتاب The Right to Write از جولیا کامرون خواندم که به فارسی حق نوشتن ترجمه شده است. صبح اولین کاری که بعد از بیدار شدن باید کرد این است که چند صفحه سفید جلوی خودتان می‌گذارید و می‌نویسید. بی‌وقفه، بدون فکر کردن به گرامر، جمله‌بندی و هر چیز دیگری صرفا می‌نویسید.

روزهای اول سخت است، منتقد و سانسورچی درونتان انقدر بزرگ است که تاب دیدن تمام افکارتان را به صورت لخت روی کاغذ ندارد ولی ادامه که بدهید انقدر این منتقد و سانسورچی زورشان کم می‌شود که خود به خود متوجه می‌شوید در طول روز هم کمالگرایی‌تان بهبود پیدا کرده است.

من با زمان کم شروع کردم، روزهای اول ۱۰ دقیقه وقت می‌گذاشتم، بعدها کم کم آن را زیاد کردم تا به ۳۲ دقیقه رسیدم. جولیا کامرون در کتابش می‌گوید: «بیشتر مردم برای نوشتنشان بین ۲۵ دقیقه تا ۴۵ دقیقه وقت می‌گذارند.»

بعد از نوشتن هم محض اطمینان هر بار که تمام شده نوشته‌ها را پاره کردم و دور ریختم. چون گاهی اوقات افکاری از من رنگ کلمات را می‌گرفت که این سوال برایم پیش می‌آمد که آیا این منم که این‌ها را نوشته است؟

در مورد تاثیراتش، اول از همه باعث شد سرعت افکارم بخاطر سرعت نوشتنم کندتر شود، باعث شد فرصتی پیدا کنم تا مسائلی که واقعا برایم مهم است و مدام در نوشته‌ها تکرار می‌شوند را پیدا کنم.

من هیچوقت نوشته‌ها را از اول نخواندم، هیچوقت برنگشتم ببینم چه چیزی نوشتم. صرفا در آن زمان نشستم و نوشتم. قرار هم بر این بوده که بی قضاوت باشد اما بعد از مدتی شما متوجه می‌شوید چه مسائلی بیشتر از همه در چند روز متوالی ذهن شما را درگیر کرده است و منابع می‌گیرد.

دیدم چقدر افکار هست حتی بی‌آنکه توجه زیادی به آن‌ها خرج کنم در ذهنم می‌چرخند و می‌چرخند.

شفافیت بزرگ‌ترین تاثیر این نوشته‌ها بود.

شفافیت اول صبح باعث می‌شود آدم تکلیفش با بقیه‌ی روز مشخص باشد، همین که تیک یک کار اول صبح می‌خورد خود به خود کمک می‌کند تا عملکرد در بقیه‌ی ساعات روز هم بهتر شود. سردرگمی اول صبحی را ندارد که روز را از کجا باید شروع کرد. ناخودآگاه حواس آدم به خودش بیشتر می‌شود. اینکه در لحظه چه حسی دارد را راحت‌تر متوجه می‌شود.

برای اینکه زنجیره‌ی این عادت هم پاره نشود، یک چنل خصوصی زدم که تنها عضوش خودم هستم، بعد از هربار نوشتن عکس کاغذ پاره‌ها را گذاشتم.

خلاصه که بنویسید، ممنون آرامش و شفافیتی می‌شوید که پیدا می‌کنید.

نوشتن خیلی راحت‌تر از ننوشتن است. نوشتن خیلی سرگرم‌کننده‌تر است. چیز راحت‌تر و سرگرم کننده‌تر، انضباط نمی‌خواهد. فقط اجازه‌دادن به خود می‌خواهد، اجازه دادن به خود. من نمی‌نویسم تا به خود سخت بگیرم. من می‌نویسم تا به خود راحت بگیرم، من می‌نویسم چون این کار حس خوبی می‌دهد.

از کتاب حق نوشتن، جولیا کامرون

پی‌نوشت: خواندن این پست شاهین کلانتری هم اهمیت صفحات صبحگاهی برایم را دوچندان کرده است.

Painting: ©Robert Tracy