نوشتن و اسب وحشی

چند وقت پیش آقای فهیم عطار دورهمی ترتیب داده بود برای گفتن از نوشتن و اینکه نویسندگی با نوشتن فرق دارد، مثل نسبت بازی گل کوچک با بازی در لیگ دست اول اروپا. خیلی از کارها انجامشان خود پاداش است. می‌گفت درون هر کسی یک اسب وحشی است و  برای من یک قاطر وحشی. خیلی‌ها این اسب را پیدا نمی‌کنند که در تاریکی‌های آدم است؛ اگر پیدا نکرد هیچوقت به هنر نیاز پیدا نمی‌کند. اگر گم شده باقی بماند آدم می‌ماند و زخم‌هایش. یک روز یک چیزی اتفاق می‌افتد که برای ایشان مهاجرت بود و این اسب وحشی می‌زند بیرون. هر کسی دلایل خودش را دارد. وقتی پیدا شد دو حالت دارد یا بگذاری به حال خودش، آن‌هم نه یک ماهی، یک اسب وحشی که شروع می‌کند به جفتک زدن. انقدر می‌زند تا قلب و مغز ترک برمی‌دارد. درست جایی که جسم برای روح تنگ می‌شود. حالت دوم این که اسب را رام کنی و با آن جایی بروی که هیچوقت با پای پیاده نمی‌روی.  رام‌کردن این اسب هم هزاران راه دارد که انسانی‌ترینش هنر است. اسب هم که رام شد، نوشتن یک اعتیاد می‌شود. اعتیادی که آدمیزاد را وادار به فکر کردن می‌کند.

من فکر می‌کنم یک جایی وسط روزمرگی باید جا خالی کرد برای این اسب وحشی. چیزی باشد که نخواهی رقومی‌اش کنی، نخواهی به اعداد و رقم‌ها آلوده کنی. هر وجه از هنر، می‌خواهد نوشتن باشد یا زدن و رقصیدن. هر چیزی که حین انجامش گذر زمان را حس نکرد، لذت برد از انجامش و این لذت بردن به این معنا نیست که عرق ریختن نمی‌خواهد. اتفاقا عرق ریختنِ است که ارزش و بها به آن می‌بخشد. مثل فرق زنده بودن یک نقاشی است که ربات کشیده باشد با نقاشی که ماه‌ها یک انسان وقت برایش گذاشته.

پیدا کردن و نکردن این اسب وحشی مثل فرق بین زیستن با صرفا زنده‌ماندن است. یک چیزی باید باشد که دورِ تند گذر روزها را کمی کُند کند، چیزی که باعث شود بیشتر دید و درک کرد. چیزی که آدم را به عمق ببرد و روی سطح باقی نماند. آدم روی سطح مانده مُرده است.

‌

پی‌نوشت: کره اسب تازه به دنیا اومده بود، چند دقیقه شیر می‌خورد خسته می‌شد می‌خوابید دوباره شیر می‌خورد. گفته بودم قرنطینه انقدر فشار آورده بود که حتی دور زدن تریلی هم برام جالب بود چه برسه به 40 دقیقه زل زدن به بازی این کره اسب.