م ا د ر

من نه مثل تو از مستقیم کارکردن با آدم‌ها خوشم می‌آید، نه مثل تو ورزشکارم، نه مثل تو مذاکره‌کننده‌ی خوبی.
آخرین باری که توانستم سر منافعم درست صحبت کنم، سه هفته پیش بود که می‌خواستم با بستنی خودم را خفه کنم. به شیرینی فروش سعی می‌کردم بفهمانم اگر کنار بستنی‌ام چند نون حصیری بگذارید، هزار واحد بیشتر خوشحال‌تر خواهم شد. سر یک صحبت‌کردن ساده کلی انرژی صرف می‌کنم چه برسد به اینکه بخواهم یک مذاکره‌ای را شکل دهم تا دو طرف، نه تنها از معامله‌شان راضی باشند بلکه انقدر خوشحال باشند تا بخواهند دوباره تکرارش کنند.

اگر ده روز پشت سرهم بتوانم صبح، کله‌ی سحر، درست بعد از اینکه چشمانم را باز کردم بروم بدوم، مطمئنم روز یازدهم قادر خواهم بود با چشم‌هایم بشنوم، با گوش‌هایم ببینم و با پاهای عقبم پرواز کنم.

می‌بینی؟ بین من و تو کوهی از تفاوت‌هاست. ولی همیشه ته دلم خواستم مثل تو باشم. شاید دیدنت در طول هفته چند ساعت بیشتر نشود اما باور کن تو با زندگی‌کردن خودت، قشنگ‌ترین مفهوم‌ها را یادم دادی. اینکه جنگیدن همانقدر مهم است که به موقع رها کردن. اینکه انجام یک کار خوب صرفا بخاطر ذات خودش خوب است نه بخاطره وعده‌ی بهشتی در آینده. اینکه مساله رنج‌کشیدن یا نکشیدن نیست. بحث سر رنج خوب‌داشتن است. بحث سر داشتن دغدغه‌هایی است که بتواند دنیای آدم را خوب چکش کاری کند. من آدم خوش‌شانسی‌ام که مادری دارم تا خدا را با مهربونی‌اش به من شناساند.

شک می‌کنم به این حرف که دخترها بابایی می‌شوند، من دوست دارم شبیه تو باشم. همینقدر قوی.

مادر