چجوری یاد بگیریم؟ (۲) مثال شخصی از یادگیری کریستالی

۶ دیدگاه. Leave new

• احسان

  دسامبر 25, 2018 11:51

  دروود سحر خاتون

  آدم این بحثارو می‌بینه ، دلش می‌خواد بیاد یه بحث داغ و جنجالی باهات داشته باشه. :)))
  روندی که توضیح دادی توی یادگیری ، به نظرم همون روندی بوده که توی متمم ازش بحث شده و از افراد اونجا خواسته شده که دقیق‌تر به مسائل نگاه کنن. واقعا جالب بود این نوع بیان مطلب. :))
  در مورد خلاقیت و کریستالِ یادگیری هم کلیاتی که گفتی و معرفیِ کتاب ، خیلی به آدم‌ها کمک می‌کنه برای یادگیری.
  از این بابت شاید درست باشه که ازت تشکر کنم. :)
  شایدم درست باشه که به گفتن منابع اکتفا بشه که آدم‌ها تنبل نشن.
  اینطوری آدمها رو چیزی به عنوان راحت طلبی و هزینه ندادن بابت چیزهایی که می‌خوان ، ممکنه اذیت کنه در بلندمدت. من فقط به فکر اونام. :)) می‌دونی که ، راحت الحلقوم زیادی که باشه ، تخریب در بلندمدت رو به همراه داره. بهتره که آدم‌ها خودشون یه مقداری تقلا کنن. برای بدست آوردن خواسته‌هاشون.
  آدمهایی مثل ما کُلی هزینه میدن بابت یادگیری‌ها و آموختن ، ولی یه عده ممکنه بیان و تمام و یا بخشی از منافعی که به ما تعلق داره به واسطه‌ی تلاش‌هامون رو از آن خودشون کنن. بی هیچ هزینه‌ای که بخوان بپردازن بابت خواسته‌هاشون.
  ممنونم که وقت گذاشتی و این نوشته‌ی منو خوندی. :)

  خوشحالم از این بابت که باهات آشنا شدم. (گل)
  موفق باشی دخترجان. :))

  پاسخ
  • سحر

    دسامبر 25, 2018 15:30

    سلام احسان‌عزیز
    حق با توست، این مطلب از شعبانعلی هم توی متمم هم توی وبلاگش بحث شده و من چیزهایی که توی زندگی خودم جریانه رو نوشتم.
    هدف نوشتن این وبلاگ هم بحث‌کردن درباره‌ی چیزاییه که یاد میگیرم یا اتفاقاییه که برام می‌افته
    ممنون که توجه کردی و وقت گذاشتی برام نوشتی

    شاد باشی :)

    پاسخ
• adel

  ژانویه 9, 2018 16:26

  سلام
  بسیار مقاله عالیی بود و همچنین مطلبی که آقا حسین نوشتن بحث رو بیشتر باز کردن و نوع بیان کردنشون هم خیلی زیبا بود.
  در نظر گرفتن یادگیری و دانستنی ها مثل یک کریستال باعث میشه که دید بهتری نسبت به روند یادگیری داشته باشیم. اگر در نظر بگیریم که کریستال ها خود از کریستال های کوچکتری نیز شکل گرفته اند, پس باید یکسری معیار برای انتخاب کردن کریستال های کوچک داشته باشیم مثل سختی و وزن و …. که در اینجا منظورم از معیار همان علاقه هست و بعد باید آن ها را جوری شکل بدیم که لبه های آن بتوانند به کریستال های دیگه چسبیده باشن که پایداری اون هم بستگی به نوع چسب و … داره :)) و یکی از مهمترین مراحل آن که آقا حسین هم به اون اشاره کردن, روش بدست آوردن کریستال هاست که باید از کوه بالا بری و کریستال ها رو انتخاب کنی. که البته معیار های من برای انتخاب کردن کریستال ها مثل پایتون و گنو/لینوکس(تکرار میکنم گنووو/لینوکس :)) هست و در نهایت هم هر کسی که کریستالش قشنگ تر و وزن بیشتری داشته باشه ارزش بیشتری هم داره.
  موفق باشید.

  پاسخ
  • سحر شاکر

    ژانویه 9, 2018 17:09

    سلام
    خیلی قشنگ توصیفش کردی و بحث وزن رو مطرح کردی.
    امیدوارم کریستالای زیبایی توی پایتون و گنو/لینوکس (تاکید می‌کنم گنوووووووو/لینوکس!) بسازی و شاهد موفقیت‌هات باشیم :)

    پاسخ
• حسین

  ژانویه 8, 2018 03:16

  سلام
  اول اینکه مطلب خوبی بود، به نظر می رسه آدم ها دانسته یا ندانسته در حال ساخت کریستال های زندگی هستند، خوب پس، چه بدانیم و چه ندانیم کارمان را می‌کنیم، چه لزومی دارد که بدانیم؟ (فلسفی شد یکم :) دانستن کمترین حسنش اینه که با شیوه‌ها آشنا هستی و کریستال‌ها رو رها نمی‌کنی، برای خود من، وقتی سوال آخر رو پرسیدی، دنبال کریستال‌های خودم بودم، زبان و برنامه‌نویسی ظاهرا کریستال‌های مشترک ما هستند، اما خوب در شکل کریستال‌ها، کیفیت ساختنشون و … تفاوت‌هایی وجود داره. مثلاً همین زبان، وای وای، این کریستال همیشه با من بوده، بچه که بودم، پدرم برام کتاب زبان می‌خرید و همیشه تاکید داشت که زبانم باید خوب باشه و من همیشه تنبل بودم و از زیر این خواسته‌ش در می‌رفتم، بنده خدا در مورد رانندگی هم همین طور بود و من در هر مورد بیشتر از قبلی ناامیدش می‌کردم ولی هنوز که هنوزه این کریستال‌ها در من هستند، هنوز هم کامل نشده‌اند و در حال رشد و بزرگ شدن هستن.
  یه چیز هم اینکه نامگذاری “کریستال” باعث شده من به فعالیت‌هام تجسم عینی بدم، انگار واقعا کریستالی وجود داره، هر کار من اگر در راستای ساخت کریستال باشه، یه تیکه‌ای (خیلی کوچیک) به کریستالم اضافه می‌شه، برای من تصویر بامزه‌ای هست و نمی‌دونم برای دیگران هم می‌تونه این تصویر بامزه باشه یا نه.
  و در آخر نکته‌ای که خیلی ریز به اون اشاره کردید، “کم آوردن” هست، این حالت برای من هزاران بار اتفاق افتاده و البته گاهی تونسته من رو از پا در بیاره، اعتراف تلخی هست، برای کریستال‌هایی که دوستشون داشتم، اما روند طبیعی رشد هست، مثل از کوه بالا رفتن، باید جاهایی صبر کنید و بمونید و حتی برگردید، بخشی از روند اصلاح مسیر هم هست. بارها در کارها و پروژه‌ها هست که آدم می‌ره یه گوشه می‌شینه، دستش رو روی سرش می‌ذاره و با خودش می‌گه: من اینجا چی کار می‌کنم؟ این چه کاریه آخه؟ این همه دردسر، این همه بدبختی، از همه مهم تر ، این همه تلاش و وقت و انرژی، برای چی؟ دقیقا حس ناخدایی که وسط دریا عقربه‌های قطب‌نماش تند تند دارن جهت عوض می‌کنند، گیج و سر درگم می شه آدم، متوقف می‌شه آدم، واااای.
  به نظرم زیادی دارم از حس کم آوردن توضیح می‌دم، در اون بارهایی که از این حس به سلامتی و شیرینی گذشتم هم بگم خوب، نه؟ برای من اولین موضوع کمک کننده، آگاهی به زودگذری این حالت هست، نا سلامتی هزار بار تجربه‌ش کردم :) دومی آگاهی از طبیعی بودن روند رشد هست، دقیقا مثل آدمی که درد می‌کشه، کافیه بدونه که درد کوتاه مدت و طبیعیه، به وضوح تحملش راحت تره. و سومین روش من در برخورد اینکه به بعد از گذشتن از این بحران فکر می‌کنم وقتی که دارم برای کسی همین موضوع رو تعریف می‌کنم، خیلی خوبه.
  باز طولانی نوشتم! ببخشید و موفق باشید.

  پاسخ
  • سحر شاکر

    ژانویه 8, 2018 20:27

    سلام
    فکر می‌کنم یکی از حسن‌هاش اینه که کمک می‌کنه بی‌راهه نریم. به خود من این کمک رو کرد که بدونم این کریستالا برای کشیدن نقشه کلی زندگیم و یک دست شدنش لازمه و وقت تلف‌کردن نیست.
    زبان و ورزش توی زندگی اکثرمون از همون ۶ سالگی بوده :). خود من هنوزم که هنوزه درگیرشونم!
    تعبیر قشنگی بود: «روند طبیعی رشد است»
    و مثل همیشه توضیحاتتون منو وادار کرد یبار دیگه عمیق‌تر به موضوع نگاه کنم و هضمشون کنم.
    ممنونم :)

    پاسخ