آدمیزاد یک‌جاهایی در زندگی‌اش یاد می‌گیرد تا خلوتش را با یک‌چیزی پر کند. حالا هر چیزی، آدم‌ها، کتاب، موسیقی، جک. چیزی که اسمش را می‌گذارند کار مود علاقه، تفریح. چیزی که درکش نمی‌کنیم این است که همین خلوت‌ها باقی زندگی را می‌سازند. گاهی باید اعتراف کرد که راحت از کنارش می‌گذریم. گله‌ی آدم‌ها از تنهایی را نمی‌فهمم؛ بیشتر شبیه ترس مواجه‌شدن با خود است که تنهایی را زهرمار می‌کند (!) وگرنه تلخی هر تنهایی، آنقدرها هم زمخت و بدمزه نیست که تن به چیزهای پوچ دهیم.
اگر از گذشته ی خودمان ناراضی هستیم، بهترین کاری که می‌توان کرد این است که زمانِ حالِ بهتری بسازیم تا گذشته‌ای که در آینده به آن نگاه خواهیم کرد، قابل ستایش باشد و کمتر رنگ حسرت به خود بگیرد.
گاهی اوقات دوست دارم یک گوشه بنشینم و به خودم بگویم: تنها ترس تو باید این باشد که توان خودت را در کاری نگذاشته باشی وگرنه موفقیت آدمیزاد به هزار و یک چیز دیگر بستگی دارد که خیلی هم در دسترس تو نیست.
به خودم بگویم شبیه مارک زاکربرگ بودند کسانی که کدهای بیشتر زدند، فیسبوک‌های بهتر ساختند اما نشد که بشود.
به قول آقا معلم آدم فقط یک‌جا باید به خودش جواب پس بدهد، آن‌هم خودش در لحظه مرگ.
می‌خواهم آن لحظه بگویم که من حداقل در بیشترِ مواقع، توانِ خودم را چه از لحاظ فکری چه از لحاظ جسمی، گذاشتم و این حرفی که میزنم آن لحظه قابل لمس باشد.
گاهی آنقدر غرق در تخیلاتم هستم که هیچ هذیان‌گوی واقعیتی نمی‌تواند بیدارم کند. می‌دانی… تنها دارایی‌ام همین #تخیلات است. همین تخیلاتی که تحمل واقعیات را ساده کرده‌اند. شاید به ناکجا آباد پناه برده‌ام.
بعضی وقت‌ها ناچارم برای پیدا کردن راه‌حلِ واقعیات دست به گریبان‌شان شوم. بعضی از آدم‌ها را تنها همانجا می‌توان فهمید. همان بهتر که بمانند در تخیلات. واقعیت که پیدا می‌کنند، مفت می‌شوند. پوچ می‌شوند. زیبایی‌شان را از دست می‌دهند. آن‌جاست که مرگ تخیل اتفاق می‌افتد.
#کیبورد
اشتباه، تکرار مکرر خطا است. خطا کرده‌ای؟ جبرانش کن. نگذار آنقدر سنگین شود که قامتت را خم کند تا از دیدن آسمان محروم شوی.
#کیبور #توییتر_اینجا
مادرم عادت دارد هر شب مشتی بادوم روی کتاب‌هایم بگذارد. می‌گوید بخور باهوش می‌شوی. اما من هر شب در لانۀ مورچه‌ها می‌گذارم چون اعتقاد دارم آدم خوب نیست زیاد باهوش باشد.
خیلی چیزها را می‌فهمد که نباید بفهمد.
مورچه‌ها مهمان‌های همیشگی اتاق من هستند. اما فکر می‌کنم تنها آن‌ها نیستند که از خنگ‌بودنم لذت می‌برند.
#کیبورد #دل_نوشته
همه می‌دانند ما به پیشگیری بیش از درمان نیاز داریم؛ ولی کمتر کسی برای پیشگیری پاداش می‌دهد. ما کسانی که نامشان در تاریخ ثبت شده است می‌ستاییم؛ ولی به بهای نشناختن کسانی که با وجود ایفای نقش، کتاب‌های ما دربارۀ ایشان خاموش‌اند. ما انسان‌ها، تنها آفریده‌هایی سطحی اندیش نیستیم (این را می‌شود تا اندازه‌ای چاره کرد)، ما آفریده‌هایی بسیار بی‌انصافیم.
از #کتاب قوی سیاه نوشتۀ نسیم طالب
#کیبورد
از آدم‌های موفق، بت‌ساختن اشتباه است. بیشتر باید #مدل_ذهنی آن‌ها را شناخت و تلاش کرد تا بیشتر این مدل‌ها را بفهمیم. بعد از درک چند مدل ذهنی شاید الگویی را پیدا کردیم که تکرار می‌شود. احتمالا تفکر آدم موفق همانجا خوابیده.
#کیبورد #توسعه_فردی